Είδα τους συμμαθητές μου σχεδόν δέκα χρόνια μετά την αποφοίτηση. Περίεργη αίσθηση να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους που μοιράστηκες το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, την εφηβεία σου. Όλοι άλλαξαν. Κι εγώ άλλαξα. Μεγάλωσαν, σοβάρεψαν, κάποιοι γκρίζαραν κιόλας... Οι περισσότεροι από αυτούς κατασταλαγμένοι στο τι κάνουν στην ζωή τους . Ορισμένοι είχαν παντρευτεί κιόλας, είχαν οικογένεια και παιδιά. Στα 27 τους όλα αυτά. Και εγω στα 27 μου αποφάσισα να παρατήσω δουλειά, σπίτι, οικογένεια και φίλους και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Να κάνω μια νέα αρχη. Να παρω ένα ρίσκο ρε παιδάκι μου. Πιστευα πως είμαι σε μια ηλικία που μπορείς να δοκιμάσεις νέα πράγματα. Πως όσα λάθη κι αν κάνεις, υπάρχει χρόνος να τα διορθώσεις. Και τότε τους είδα... Και ξαφνικά κάτι συνέβη μέσα μου. Εδώ και μέρες ξαπλώνω στο κρεβάτι, ακουμπάω τα πόδια στον τοίχο, κοιτάω το ταβάνι και σκέφτομαι. Μήπως είμαι πολύ μεγάλη για τέτοιους αυθορμητισμούς ή μήπως ειναι αυτοί πολύ μικροί για να είναι τόσο κατασταλαγμένοι;

Οι ζωες των αλλων

Γιατι δινουμε τοσο ευκολα συμβουλες στους αλλους και οταν ερχεται η σειρα μας να παρουμε αποφασεις για τον εαυτο μας μας φαινεται τοσο δυσκολο?  Για τις ζωες των αλλων εχουμε παντα μια γνωμη, μια αποψη... και την υποστηριζουμε κιολας λεγοντας πως "εγω στην θεση σου αυτο θα εκανα..." και οταν βρισκομαστε στην θεση τους ειμαστε το ιδιο ισως και περισσοτερο δειλοι στο να αποφασισουμε τι θελουμε. Νομιζουμε πως ξερουμε πως πρεπει οι αλλοι να ζησουν την ζωη τους, για την δικη μας ομως ακομη το ψαχνουμε..

soulmates και βλακείες...

Δεν είναι τελείως βλακεία να πούμε ότι εχουμε βρει τον άνδρα της ζωής μας ή την γυναίκα της ζωής μας; Δεν είναι δυνατόν στα 6 δις ανθρώπων να υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος που να μας ταιριάζει. Πάω ότι στοίχημα θέλετε, ότι μπορεί να ειναι δυο, τρεις... μπορεί και δέκα...

και μπορεί να ζουν σε δέκα διαφορετικές γωνιές του πλανήτη και μπορεί να μην συναντήθουμε και ποτέ! Δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά πόσοι τέτοιοι άνδρες κυκλοφορούν εκεί έξω για μένα. Ξέρω όμως ότι έναν από αυτούς τον συνάντησα!!
Δεν ξέρω αν είναι ο άνδρας της ζωής μου... μεγάλη κουβέντα αυτό.. Είναι όμως σαν εμένα.. Λογικός και παράλογος ταυτόχρονα.. Ορθολογιστής και καλλιτέχνης μαζί...
Χρειάστηκαν περίπου δυο χρόνια, μερικά λάθος τηλέφωνα και μάλλον λάθος timing και τελικά συναντηθήκαμε...
Συναντηθήκαμε εντελώς αναπάντεχα με μια απόφαση που δεν την σκέφτηκα και πάρα πολύ. Άφησα την αυθόρμητη πλευρά του εαυτού μου να υπερισχύσει ( ε καλά είχα κατεβάσει και πέντε έξι σφηνάκια και δεν ήμουν σε φάση να σκεφτώ σοβαρά)..  Αλλά όπως μια φίλη ισχυρίζεται ότι κάνω συνέχεια, ΔΕΝ ΕΡΙΞΑ ΠΙΣΤΟΛΙ!!
Συναντηθήκαμε λοιπόν ξημερώματα μιας Κυριακής λίγο πριν την ανατολή του ηλίου και περάσαμε ένα δίωρο συζητώντας καθισμένοι σε ένα παγκάκι. Δεν λέγαμε κάτι συγκεκριμένο ούτε είχαμε πιάσει και καμία σοβαρή συζήτηση. Μιλήσαμε για τη ζωή μας, για το μέλλον, για την μουσική, για τον Παοκ...
Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε έτσι απλα... Σαν να γνωριζόμασταν καιρό σε μια ασυνήθιστα άνετη κατάσταση. Αλλά τι λέω; Πως θα μπορούσε να ήταν άβολη η κατάσταση; Δυο ξένοι ήμασταν στην ουσία που δεν είχαμε κάτι να κρύψουμε..
Συναντηθήκαμε και μπορεί να μην ξανασυναντηθούμε ποτέ. Δεν ξέρω... Ο κακός συγχρονισμός βλέπετε... Μπορεί να πέσουμε τυχαία ο ένας πανω στον άλλο μια μέρα και να ξανακάνουμε μια τέτοια βολτα.. Μπορεί και όχι.. Αλλά για ένα περίεργο λόγο δεν με νοιάζει.. Όχι γιατί πέρασα άσχημα αλλα για τον ακριβώς αντίθετο λόγο.
Ήταν ίσως το καλύτερο ραντεβού που είχα ποτέ. Με έναν άγνωστο στην ουσία...
Μια πολύ ωραία ανάμνηση που έκλεισε με ένα απο τα χειρότερα φιλιά στην ιστορία των φιλιών...
Βλέπετε όλα αυτά τα -απροετοίμαστα, εξ απροόπτου και εκεί που δεν τα περιμένεις- φιλιά είναι ωραία μονο για τις πρωταγωνίστριες καμιάς γλυκανάλατης ταινίας...
Αλλά εμένα ουτε και αυτό με νοιάζει γιατι όποτε σκέφτομαι το ξημέρωμα εκείνης της Κυριακής, χαμογελάω και νομίζω πως αρκεί...
Σοουλμέιτς και βλακείες λοιπόν... Ακόμη και αν το βρεις, δεν θα μείνει αλλά θα ξέρεις πως υπάρχει κάπου εκεί έξω!