Είδα τους συμμαθητές μου σχεδόν δέκα χρόνια μετά την αποφοίτηση. Περίεργη αίσθηση να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους που μοιράστηκες το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής σου, την εφηβεία σου. Όλοι άλλαξαν. Κι εγώ άλλαξα. Μεγάλωσαν, σοβάρεψαν, κάποιοι γκρίζαραν κιόλας... Οι περισσότεροι από αυτούς κατασταλαγμένοι στο τι κάνουν στην ζωή τους . Ορισμένοι είχαν παντρευτεί κιόλας, είχαν οικογένεια και παιδιά. Στα 27 τους όλα αυτά. Και εγω στα 27 μου αποφάσισα να παρατήσω δουλειά, σπίτι, οικογένεια και φίλους και να κυνηγήσω το όνειρό μου. Να κάνω μια νέα αρχη. Να παρω ένα ρίσκο ρε παιδάκι μου. Πιστευα πως είμαι σε μια ηλικία που μπορείς να δοκιμάσεις νέα πράγματα. Πως όσα λάθη κι αν κάνεις, υπάρχει χρόνος να τα διορθώσεις. Και τότε τους είδα... Και ξαφνικά κάτι συνέβη μέσα μου. Εδώ και μέρες ξαπλώνω στο κρεβάτι, ακουμπάω τα πόδια στον τοίχο, κοιτάω το ταβάνι και σκέφτομαι. Μήπως είμαι πολύ μεγάλη για τέτοιους αυθορμητισμούς ή μήπως ειναι αυτοί πολύ μικροί για να είναι τόσο κατασταλαγμένοι;